Drie musketiers
Door: KimTibet2011
Blijf op de hoogte en volg Kim
11 Oktober 2011 | Nederland, Amsterdam
Reizen met een groep zoals deze (15 vrouwen en 1 man, 2 dames zijn helaas afgevallen vanwege hoogteziekte) is een geheel nieuwe ervaring voor mij zoals jullie weten.
Ik was voor de reis begon nogal huiverig: 17 vrouwen samen in Tibet! Ow my god, als dat maar goed gaat! En? Het is echt leuk, mensen.
Zoals gehoopt zijn de dames in het gezelschap overal op de wereld geweest en staan ze min of meer op eenzelfde manier in het leven. Flexibel, aanpakken als het moet, positief zijn. Prima reisgezelschap dus.
Met twee mensen heb ik echt een goede klik: Jet (41, verpleegkundige ) uit Ommen en Frank (36, medewerker bij de gemeente Eindhoven) (en: inderdaad de enige man van het gezelschap) uit Den Bosch.
De drie musketiers. We eten 's avonds samen, hebben dezelfde humor en ja het is supergezellig. :-) Mijn huiver vooraf is onnodig geweest. Jet is mijn 'vaste' kamergenote en we hebben zo'n lol samen.
(Terwijl ik dit tik, luister ik op onze hotelkamer naar Adèle die ons vanaf haar iPod toezingt en Frank heeft me zijn laptop geleend om dit blog te schrijven...zodat ik het straks alleen nog maar hoef te knippen en plakken in 'Waarbenjij.nu'.)
Mijn algemene indrukken? Tibet is een land in beweging. Of die vooruitgang positief is voor de lokale bevolking? Je ne sais pas. Misschien wel. Je ziet goede geasfalteerde wegen verschijnen, bruggen over rivieren worden gebouwd, nieuwbouw huizen naast traditionele dorpjes. 'Peking' is zich maar al te goed bewust dat toerisme een zeer goede bron van inkomsten is.
Natuurlijk zijn er ook zaken waarover ik zeer zeker niet rouwig ben om die achter te laten. De gaten in de grond bijvoorbeeld waarboven je moet hurken als je toiletteert. De stank en de ranzige zooi die daar te zien zijn. Het is overigens wel grappig als je je plas in een gat van minimaal drie meter diep ziet verdwijnen. Maar dat geheel terzijde.
En als er geen 'openbare toiletten' zijn, dan is er nog altijd een greppel langs de weg, of een mooi ongerept zandbankje achter een geparkeerde jeep, of een boom of (en dat is tot nu toe mijn persoonlijke favoriet) een muurtje van gedroogde yakpoep waarachter je even bukt. Je went echt razendsnel aan de mogelijkheden van dit land. Als je moet plassen (en - trust me - je moet echt HEEL VAAK) ga je gewoon. Onze reisbegeleidster Wendy laat de bus overal stoppen. Want 3 à 4 liter water per dag gaat er wel in, is ook goed middel tegen hoogteziekte.
Het eten is heerlijk. Veel Indiase, Chinese en Nepalese gerechten/invloeden heeft de Tibetaanse keuken. Momo's (dumplings, gestoomde pakketjes van bladerdeeg met vlees/groentevulling) zijn echt Tibetaans. Heerlijk. Jet, Frank en ik bestellen elke avond drie à vier hoofdgerechten en delen deze op tapasachtige wijze. We eten, sorry vreten, soms voor het duizelingwekkende bedrag van 10 euro. En ja: da's voor drie personen SAMEN. :-)
Een gruwel is de gevreesde yakboterthee (god zij dank nog NIET gehad, wel geroken). Yakboter ruikt ranzig, wordt ook gebruikt in de kloosters als brandstof voor de vele kaarsjes. Ik kan de geur niet goed omschrijven. Denk aan boter die over de datum is en dan nog een schimmelrandje extra heeft. Zoiets. Als Tibetanen deze thee aanbieden uit gastvrijheid, MAG JE NIET WEIGEREN. Ik duim me suf dat ik het goedje nooit hoef aan te nemen.
Het dagelijkse leven is - zeker voor Europese begrippen - goedkoop. Een voorbeeld? Ik was na een dagtrip mijn blauwe windjack van Wildebeast kwijt. Uh oh, en nu? De temperaturen kelderen hier als de zon onder is. En met alleen mijn fleecevestje kan ik de Mount Everest niet op zonder dubbele longontsteking op te lopen.
Dus heb ik zo'n 'dekbedjas' gekocht in een Lhasawinkeltje, zo'n ding met veren: heul werrum. Kosten? Wel twaalf euro. Natuurlijk is het ding 'made in China', maar wat dan nog? Ik heb het warm als we de Everest opklauteren. En oh ja: mijn blauwe windjack is ook terug. Ook heb ik een gave, handgemaakte yakleren tas gescoord. Kosten hiervan? 30 hele euro's. Echt mensen, Tibet is (ja ja, materialistische opmerking alarm!!!) shopping heaven. ;-)
Ik was voor de reis begon nogal huiverig: 17 vrouwen samen in Tibet! Ow my god, als dat maar goed gaat! En? Het is echt leuk, mensen.
Zoals gehoopt zijn de dames in het gezelschap overal op de wereld geweest en staan ze min of meer op eenzelfde manier in het leven. Flexibel, aanpakken als het moet, positief zijn. Prima reisgezelschap dus.
Met twee mensen heb ik echt een goede klik: Jet (41, verpleegkundige ) uit Ommen en Frank (36, medewerker bij de gemeente Eindhoven) (en: inderdaad de enige man van het gezelschap) uit Den Bosch.
De drie musketiers. We eten 's avonds samen, hebben dezelfde humor en ja het is supergezellig. :-) Mijn huiver vooraf is onnodig geweest. Jet is mijn 'vaste' kamergenote en we hebben zo'n lol samen.
(Terwijl ik dit tik, luister ik op onze hotelkamer naar Adèle die ons vanaf haar iPod toezingt en Frank heeft me zijn laptop geleend om dit blog te schrijven...zodat ik het straks alleen nog maar hoef te knippen en plakken in 'Waarbenjij.nu'.)
Mijn algemene indrukken? Tibet is een land in beweging. Of die vooruitgang positief is voor de lokale bevolking? Je ne sais pas. Misschien wel. Je ziet goede geasfalteerde wegen verschijnen, bruggen over rivieren worden gebouwd, nieuwbouw huizen naast traditionele dorpjes. 'Peking' is zich maar al te goed bewust dat toerisme een zeer goede bron van inkomsten is.
Natuurlijk zijn er ook zaken waarover ik zeer zeker niet rouwig ben om die achter te laten. De gaten in de grond bijvoorbeeld waarboven je moet hurken als je toiletteert. De stank en de ranzige zooi die daar te zien zijn. Het is overigens wel grappig als je je plas in een gat van minimaal drie meter diep ziet verdwijnen. Maar dat geheel terzijde.
En als er geen 'openbare toiletten' zijn, dan is er nog altijd een greppel langs de weg, of een mooi ongerept zandbankje achter een geparkeerde jeep, of een boom of (en dat is tot nu toe mijn persoonlijke favoriet) een muurtje van gedroogde yakpoep waarachter je even bukt. Je went echt razendsnel aan de mogelijkheden van dit land. Als je moet plassen (en - trust me - je moet echt HEEL VAAK) ga je gewoon. Onze reisbegeleidster Wendy laat de bus overal stoppen. Want 3 à 4 liter water per dag gaat er wel in, is ook goed middel tegen hoogteziekte.
Het eten is heerlijk. Veel Indiase, Chinese en Nepalese gerechten/invloeden heeft de Tibetaanse keuken. Momo's (dumplings, gestoomde pakketjes van bladerdeeg met vlees/groentevulling) zijn echt Tibetaans. Heerlijk. Jet, Frank en ik bestellen elke avond drie à vier hoofdgerechten en delen deze op tapasachtige wijze. We eten, sorry vreten, soms voor het duizelingwekkende bedrag van 10 euro. En ja: da's voor drie personen SAMEN. :-)
Een gruwel is de gevreesde yakboterthee (god zij dank nog NIET gehad, wel geroken). Yakboter ruikt ranzig, wordt ook gebruikt in de kloosters als brandstof voor de vele kaarsjes. Ik kan de geur niet goed omschrijven. Denk aan boter die over de datum is en dan nog een schimmelrandje extra heeft. Zoiets. Als Tibetanen deze thee aanbieden uit gastvrijheid, MAG JE NIET WEIGEREN. Ik duim me suf dat ik het goedje nooit hoef aan te nemen.
Het dagelijkse leven is - zeker voor Europese begrippen - goedkoop. Een voorbeeld? Ik was na een dagtrip mijn blauwe windjack van Wildebeast kwijt. Uh oh, en nu? De temperaturen kelderen hier als de zon onder is. En met alleen mijn fleecevestje kan ik de Mount Everest niet op zonder dubbele longontsteking op te lopen.
Dus heb ik zo'n 'dekbedjas' gekocht in een Lhasawinkeltje, zo'n ding met veren: heul werrum. Kosten? Wel twaalf euro. Natuurlijk is het ding 'made in China', maar wat dan nog? Ik heb het warm als we de Everest opklauteren. En oh ja: mijn blauwe windjack is ook terug. Ook heb ik een gave, handgemaakte yakleren tas gescoord. Kosten hiervan? 30 hele euro's. Echt mensen, Tibet is (ja ja, materialistische opmerking alarm!!!) shopping heaven. ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
