Sky burial

Mijn grootste uitdaging - tot nu toe - heb ik beleefd in Drigung Til, een kloosterlocatie op 4400 meter. Het monikkenklooster is gebouwd tegen een bergwand op een afgelegen locatie ten oosten van Lhasa.

Het is zo'n beetje de heiligste plek van Tibet wat begrafenissen betreft. Op deze hoogte is hout schaars en kunnen overledenen niet gecremeerd dan wel begraven worden. Dus worden ze op deze hoogte aan de gieren gevoerd.

Sky burials, noemen ze dat. Na een ceremonie in het klooster van Drigung Til worden de lijken door monniken op een afgelegen bergwei in stukken gehakt en 'teruggeven' aan de natuuur. De gieren en kraaien zorgen voor de verdere afhandeling.

Toeristen mogen dit niet bijwonen. Uiteraard zou ik bijna zeggen, de Chinese regering heeft het officieel ook verboden. Je mag wel de plek bezoeken als er niets te zien is. Dat hebben we dus gedaan.

En ik heb op die pokkenhoogte een wandeling van een half uur gemaakt (langs erg smalle enge zandpaadjes) om toch met eigen ogen en zintuigen te ervaren hoe het is. Frank en Jill hebben me in kolonne begeleid door aan de 'open' kant van de berg te wandelen, zodat ik al trillend en zwetend langs de bergwand richting sky burial kon komen. "Kijk maar naar mijn schoenen, Kim", zei Jill de hele tijd.

Het was dood, en doodeng, maar ik heb het gered. Onze Tibetaanse gids, Lopsang, heeft uitgelegd hoe de lijken in stukken gehakt worden (het hoofd wordt op een van de houten blokken vastgemaakt, met gespreide ledematen zodat de gieren er goed bij kunnen). De botten worden door de monikken verpulverd en in aardewerken potjes gestopt om in kleine altaartjes te staan.

De wandeling op die hoogte ging me goed af (qua conditie en symptomen van hoogteziekte, alleen een beetje kortademig).

Het is alleen: die ellendige angst voor diepte/hoogte die me nekt. Pfff. My god, duizenden doden ben ik gestorven. Maar: ik heb het wel mooi gedaan! Een grens is verlegd.

Mijn 'nerven' waren die dag sowieso al tot het uiterste getest omdat onze Chinese buschauffeur het zand/kiezel/bergpad niet opdurfde richting klooster. Eerst weigerde hij domweg richting klooster te rijden.

Nadat Wendy met het reisagentschap heeft gebeld ("Geen sprake van dat wij met zijn allen deze weg oplopen met bagage!") moest hij noodgedwongen toch zijn ballen tonen.

Hij heeft daarna zo zitten kloten met de bus (de motor is wel 6 keer afgeslagen, omdat hij na 1 meter rijden meteen doorschakelde naar de 3e versnelling op een helling de Cauberg doet verbleken tot een mierenkeutel) dat ik samen met 5 andere dames in totale paniek het voertuig verlaten hebben. Ik zag de bus al van de berg vallen in de diepte....brrrr, ik ben nog nooit zo bang geweest.

Nadat ik even goed gejankt had op de berghelling, zijn we maar zelf gaan lopen (een half uur tot driekwartier, soms moet je echt even stilstaan om nieuwe zuurstof naar binnen te zuigen omdat je hijgt als een molenpaard).

De bus is met de rest van de bikkels en de bagage toch de berg opgegaan. Ik was zo over mijn toeren dat ik boven bijna stoomde, geloof ik. Ach ja, het is allemaal goed gekomen. En de chauffeur is weggepromoveerd. Die mag de rest van zijn carrière stickertjes plakken in stempelboekjes van de Chinese Appie Heijn. Hoop ik.

In het Drigung Tilklooster sliepen we met het reisgezelschap in diverse kamers en slaapzalen. De drie musketiers lagen samen in een kamer. Jet en ik in een bed (twijfelaar) en Frank in het andere bed.

Ik heb het heerlijk warm gehad in mijn mummyslaapzak (het beddengoed van het klooster heeft in haar decennialange bestaan nog nooit een zeepsopje gezien). Gepicknickt in de slaapzaal met heerlijk brood dat Wendy meegenomen had van een restaurant uit Lhasa.

Ik ben de volgende dag - met een 7-tal dames ook naar beneden gelopen. Op mijn eigen twee - zeer veilige - benen. De bus is voorop gegaan, de rest van de groep heeft een wandeling langs de bergwand gemaakt.

Back to basic op een hele bijzondere (en zeer hooggelegen) locatie in Tibet. Ik had het nooit willen missen. Met uitzondering van die busrit omhoog.